Tom Lanoye las vrijdag in CC De Grote Post in Oostende voor een laatste keer voor uit ‘Sprakeloos’, zijn literaire meesterwerk uit 2009 waarin hij een ode brengt aan zijn moeder en de taal. Tegelijk is het ook een ode aan de Vlaamse moedertaal en couleur locale van het opgroeien als beenhouwerszoon in Sint-Niklaas, van het opgroeien als zoon van zijn flamboyante moeder. Maar de tristesse van het langzame verlies van haar woorden en verstand raakten mij bij het lezen van het boek veel meer dan hier, in Oostende, met Lanoye die laveerde tussen schrijver, performer en stand-up comedian en de aandacht voor het verhaal af en toe liet verslappen. Een moment was echter wel een prachtige, pijnlijke aanvulling op het boek. Een bitterzoete klaagzang op het leven en deze aardbol, in de vorm van één lied. En één zin, natuurlijk:
But while a voice
Within me cries
I’m sure someone
May answer my call
And this bitter earth
May not be so bitter after all
Zinnenprikkelend. 